Bij het brouwen van bier speelt de maischmethode een cruciale rol. Deze techniek, die al eeuwenlang wordt toegepast, bepaalt niet alleen de smaak en kwaliteit van het bier, maar ook de efficiëntie van het brouwproces.
De keuze voor een specifieke maischmethode kan variëren afhankelijk van de gewenste smaakprofielen en de beschikbare apparatuur. In dit artikel duiken we dieper in de wereld van de maischmethoden, met een focus op de verschillende technieken die je kunt gebruiken om zo unieke brouwsels te creëren.
Wat is een maischmethode?
Een maischmethode is een proces waarbij gemalen graan (mout) wordt gemengd met water en vervolgens op een gecontroleerde manier wordt verwarmd. Dit proces, bekend als maischen, zorgt ervoor dat de zetmelen in de mout worden omgezet in suikers, die later tijdens de vergisting zullen worden omgezet in alcohol.
Er zijn verschillende maischmethoden die elk hun eigen kenmerken, voor- en nadelen hebben. De meest gebruikte methoden zijn:
- Dalende infusiemaisch
- Stijgende infusiemaisch
- Decoctiemaisch
Dalende infusiemaisch
De eenvoudigste maischmethode is de dalende (eenstaps) infusiemaisch. Hierbij wordt het beslag gedurende een bepaalde periode, meestal tussen een en twee uren) aan dezelfde temperatuur (meestal tussen de 62 en 77°C) blootgesteld. Heel soms wordt de temperatuur langzaam afgebouwd.
Een voorbeeld van deze techniek is het brouwen in een koelbox (deze kan ook warmte vasthouden). Hierbij wordt het beslag in de koelbox gedaan. Soms is de koelbox voorzien van een kraantje en een filter. Hiermee wordt het mogelijk om gelijk het beslag te filteren.
Voordelen
- Eenvoudig en gemakkelijk uit te voeren
- Vereist minimale apparatuur
Nadelen
- Minder controle over de enzymatische activiteit
- Beperkte mogelijkheid om het smaakprofiel te variëren
Stijgende infusiemaisch
Bij de stijgende infusiemaisch wordt begonnen met een lage temperatuur, bijvoorbeeld 55°C. Vervolgens wordt de temperatuur geleidelijk opgevoerd naar bijvoorbeeld de 62°C, gevolgd door een rustperiode. Daarna wordt de temperatuur langzaam opgevoerd naar de 73°C, wederom gevolgd door een rustperiode. Uiteindelijk kan er worden uitgemaischt door het beslag te verwarmen naar 78°C.
Naar mijn idee wordt deze maischmethode het vaakst toegepast. Ik gebruik het zelf ook veel in mijn maischschema’s. Daarnaast ontkom je er met een brouwketel zoals de easybrew eigenlijk bijna niet echt aan om het zo te doen. Ikzelf verwarm het water altijd naar een temperatuur van 67°C en dan voeg ik de mout toe. Als ik dat heb gedaan, dan houd ik de temperatuur vervolgens op 62°C. Na een uur stop ik de enzymwerking door uit te maischen op 78°C.
Voordelen
- Beter controle over het enzymatische proces
- Mogelijkheid om het smaakprofiel aan te passen
Nadelen
- Complexer en tijdrovender dan dalende infusiemaisch
- Vereist meer nauwkeurige temperatuurcontrole
Decoctiemaisch
Bij de decoctiemethode wordt het beslag eerst verwarmd tot een bepaalde temperatuur. Dan wordt er een deel van het beslag apart genomen en afzonderlijk gekookt. Beide delen worden vervolgens weer samengevoegd, waardoor de temperatuur van het geheel zal stijgen. Er volgt een rustperiode en vervolgens worden er weer een deel apart genomen. Dit kan een aantal keren worden herhaald tot de gewenste temperatuur wordt bereikt.
Ik heb persoonlijk geen ervaring met deze maischmethode. Het lijkt me nadelig om een extra brouwketel aan te schaffen om deze methode te kunnen gebruiken. Ergens heb ik wel het gevoel dat het brouwzaalrendement van de methode hoger zal liggen dan de infusie methode.
Voordelen
- Mogelijkheid om complexe en diepe smaakprofielen te creëren
- Verhoogt het brouwzaalrendement
Nadelen
- Vereist extra apparatuur en meer tijd
- Complexer om uit te voeren en te beheersen
Door de juiste maischmethode te kiezen, kun je verschillende smaken en kwaliteiten in jouw bier naar voren brengen. Of je nu kiest voor de eenvoud van een dalende infusiemaisch, de precisie van een stijgende infusiemaisch, of de complexiteit van een decoctiemaisch, elke methode biedt unieke voordelen en uitdagingen.
